Ύστερα από το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Αίγυπτο και τις πραγματικές κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις που έχει η υπερψήφισή του από μόλις το 41% του εκλογικού σώματος (παρά το γεγονός μάλιστα ότι μια έρευνα πριν λίγο καιρό έδειχνε πως το 60% επρόκειτο να ψηφίσει «ΟΧΙ») καλό θα ήταν να κάνουμε κάποια σχόλια:
1ο) Το δημοψήφισμα απέδειξε ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να επέλθει μια δημοκρατική αλλαγή στη θρησκευτική-φονταμενταλιστική-ρατσιστική φύση του πολιτικού καθεστώτος στην Αίγυπτο αλλά ότι τελικά αποτέλεσε τον ουσιαστικό προθάλαμο για την είσοδο στη διακυβέρνηση της Αιγύπτου της ισλαμοφασιστικής οργάνωσης «Μουσουλμανική Αδελφότητα«.
2ο) Παρά το γεγονός ότι στο προηγούμενο Σύνταγμα προϋπήρχε το άρθρο 2 που έλεγε ότι: «Το Ισλάμ είναι η θρησκεία του κράτους. Η αραβική είναι η επίσημη γλώσσα και η κύρια πηγή της νομοθεσίας είναι το Ισλαμικό Δίκαιο (Σαρία)», μετά τη διατήρησή του (ΔΕ συμπεριλαμβάνεται στην τροποποίηση) αυτό θα αποκτήσει, ύστερα από την αναμενόμενη εκλογική επικράτηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κύριο εργαλείο για την εξόντωση κάθε γνήσια δημοκρατικής και ελεύθερης φωνής. Το γεγονός ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα πίεζε πριν την εκλογές για το «ΝΑΙ» θεωρώντας το, ούτε λίγο ούτε πολύ, «θρησκευτικό καθήκον» κανένα Ευρωπαίο δε φάνηκε να προβλημaτίζει.
3ο) Από την άλλη, πουθενά δε δόθηκε η απαραίτητη προσοχή για το λόγο που το κίνημα των νέων, ο προεδρικός υποψήφιος Αμρ Μούσα, οι φιλελεύθεροι, οι Χριστιανοί Κόπτες αλλά κι ο ίδιος ο Ελ Μπαραντέι, ο οποίος προηγούμενα χρησίμευε ως όχημα για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα μέχρι να της αποδειχτεί άχρηστος, ήταν ενάντια σε αυτό το δημοψήφισμα. Πολύ απλά γιατί διαβλέπουν πολύ καλά την αναπόφευκτη εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Ελ Μπαραντέι, στριμωγμένος από την εξέλιξη των πραγμάτων και βλέποντας ότι θα έχει ανύπαρκτο ρόλο μετά τις βουλευτικές εκλογές το Σεπτέμβριο χωρίς τη συνεργασία με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, συντάχθηκε με όσους ήθελαν ριζική ανατροπή του υφιστάμενου Συντάγματος και τη θέσπιση εντελώς νέου. Αυτή του τη στάση την «πλήρωσε» με την επίθεση που δέχτηκε όταν πήγε να ψηφίσει.
Ο Ελ Μπαραντέι δέχεται επίθεση έξω από εκλογικό κέντρο
Ο Ελ Μπαραντέι δέχεται επίθεση έξω από εκλογικό κέντρο
4ο) Τις συνθήκες διενέργειας του δημοψηφίσματος, που γενικά αγνοήθηκαν από τους Δυτικούς, τις περιγράφει καλύτερα ο επικεφαλής της Αιγυπτιακής Ένωσης των Οργανώσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο Ναγκίμπ Γκομπραέλ, που είπε ότι «η κατάσταση είναι τραγική» προσθέτοντας ότι μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες η οργάνωσή του έλαβε 39 παράπονα για εκλογικές παρατυπίες σε διάφορα εκλογικά κέντρα και παρακίνησε τον κόσμο να του αναφέρει σχετικά περιστατικά νοθείας ώστε να τα παρουσιάσει στο Γενικό Εισαγγελέα τη Δευτέρα. Στο διαδίκτυο κυκλοφόρησε και σχετικό βίντεο που παρουσιάζει έναν υπεύθυνο εκλογικού κέντρου να συμπληρώνει κενά ψηφοδέλτια με το «ΝΑΙ». Ο ίδιος ο Γκομπραέλ ανέφερε ένα περιστατικό που συνέβη στον ίδιον στην περιφέρεια Σούμπρα του Κάιρου όταν πήγε να ψηφίσει. «Όταν συμπλήρωσα το ψηφοδέλτιο» λέει, «ο υπεύθυνος του εκλογικού κέντρου μου ζήτησε να το ρίξω σε συγκεκριμένο κουτί, εγώ αρνήθηκα και το έριξα στο κουτί που διάλεξα. Καθώς έκανα να φύγω είδα τον υπεύθυνο ν’ ανοίγει το κουτί και να παίρνει το ψηφοδέλτιό μου στο χέρι. Η ομάδα των εθελοντών που με συνόδευε πήγε γρήγορα και τον έπιασε. Ο επιβλέπων δικαστικός επενέβη τότε απλώς και μόνο επειδή η ομάδα είχε τραβήξει φωτογραφίες πιάνοντας τον υπεύθυνο επ’ αυτοφώρω.»
Παρακάτω παρουσιάζω μεταφρασμένο το κείμενο ενός ιατρού που έχει ειδικευτεί στην ψυχιατρική οργονοθεραπεία και κάνει ορισμένες πολύ εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με τις τρέχουσες εξελίξεις (και όσα πρόκειται να συμβούν) στις λαϊκές αναταραχές και τις συγκρούσεις στην περιοχή της Σαχαρασίας. Δε θ’ αποφύγω, ωστόσο, να κάνω ορισμένες προσωπικές κριτικές επισημάνσεις. Πρώτον, λανθασμένα κατά την άποψή μου ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον όρο «ραϊχικός» για να εκφράσει μια άποψη που θεωρείται ότι αντλεί το περιεχόμενό της από τα κλινικά κι επιστημονικά ευρήματα της επιστήμης της Οργονομίας. Ο ίδιος ο Ράιχ επιτιμούσε τη χρήση αυτού του όρου, επισημαίνοντας ότι δε θέλει οπαδούς ούτε ότι οι ανακαλύψεις του συνιστούν κάποιου είδους «ιδεολογία» ή «θρησκεία». Δεύτερον, πράγματι όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο έχουν να κάνουν με την ανατροφή αυτών των ανθρώπων σε κοινωνικά αυταρχικά, σεξουαλικά καταπιεστικά και πολιτισμικά πατριστικά περιβάλλοντα. Το κοινωνικό πλαίσιο αναφοράς τους είναι το αυταρχικό ισλαμοφανατικό περιβάλλον. Για τούτο το λόγο, αυτές οι εξαιρετικά βίαιες κοινωνίες έχουν τεράστιες δυσλειτουργίες και σπαράσσονται συνεχώς από συγκρούσεις που αναδεικνύουν συνέχεια δικτάτορες και αιμοσταγείς ηγέτες. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η περίπτωση του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Το πρόβλημα στο δυτικό κόσμο δεν είναι το κοινωνικά αυταρχικό και σεξουαλικά καταπιεστικό περιβάλλον του παρελθόντος αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ήδη, κυρίως μετά τη δεκαετία του ’60, η περίφημη «σεξουαλική επανάσταση» σε αυτές τις χώρες συνοδεύτηκε από μια ασύδοτη, επιτρεπτική και αντιαυταρχική κοινωνική τάξη που γκρέμισε κάθε είδους αυθεντία και οδήγησε σ’ ένα άλλου είδους κοινωνικό χάος και μια μεγαλύτερη συναισθηματική δυστυχία, κυρίως για τους νέους. Αυτή η κοινωνική αλλαγή, όπως μπορεί κλινικά να αποδειχτεί, οδήγησε και σε ένα διαφορετικό τύπο κυρίαρχης ατομικής και κοινωνικής κατ’ επέκταση θωράκισης. Εξαιτίας της αδιάκριτης επίθεσης σε κάθε μορφή αυθεντίας κι εξουσίας (μια χαρακτηριστική μορφή συναισθηματικής πανούκλας), είτε ορθολογική είναι αυτή όταν συνδέεται με την ασφάλεια και τη διαφύλαξη πρωταρχικών αγαθών είτε καταναγκαστική και νευρωτική, η οποία χαρακτήριζε πολλές δομές του παλαιού κόσμου, ήρθε ξανά η κοινωνική καταστροφή. Οτιδήποτε είχε μια εγγενή, θεμελιώδη αξία για τον άνθρωπο στην αυταρχική κοινωνία, όπως η οικογένεια για παράδειγμα, αποσυντέθηκε στην κυριολεξία ενώ παράλληλα απελευθερώθηκαν απίστευτες δυνάμεις κοινωνικής καταστροφικότητας. Οι σεξουαλικές ανάγκες των νέων, μέσα από την επίπλαστη αποδοχή τους, όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν με τον ορθό τρόπο αλλά ούτε έγινε ποτέ προσπάθεια να αναζητηθούν οι πραγματικές αιτίες της σεξουαλικής αθλιότητάς τους. Η ανατροφή των παιδιών μεταβλήθηκε από αυταρχική σε χρόνια επιτρεπτική οδηγώντας τα στην πλήρη απώλεια συγκινησιακής και κοινωνικής επαφής. Επικράτησε πλέον η κοινωνικά επίσημη αποδοχή ενός μεγάλου τμήματος του δευτερογενούς στρώματος εις βάρος του υγιούς πυρήνα που διαφύλασσε σ’ έναν περιορισμένο βαθμό η αυταρχική κοινωνική τάξη. Η ποθούμενη ελευθερία εκφυλίστηκε σε ασυδοσία. Τέλος, τα κοινωνικά φαινόμενα που αντικρίζουμε σε αυτήν την περιοχή έχουν να κάνουν, κατά την άποψή μου, με την ένταση πολιτισμικών (κι όχι μόνο) φαινομένων επέκτασης της Σαχαρασίας. Αν και μπορούν να γίνουν πολλές υποθέσεις, η Ιστορία θα δείξει εάν εκτός των εμφανών κοινωνικοπολιτικών επιδράσεων υφίστανται κυρίως ή πρωταρχικά περιβαλλοντικές φυσικές επιδράσεις. Από την άλλη, οι κοινωνικοπολιτικές επιδράσεις καθορίζονται κι από τις τεράστιες τεχνολογικές επιδράσεις του δυτικού πολιτισμού (χρήση διαδικτύου) και την ελκυστική αντίθεση στο εσωτερικό της Σαχαρασίας με τα μηχανιστικά κι επιτρεπτικά κοινωνικά πρότυπα της Δύσης. Μπορεί να προβλέψει κανείς ότι αυτές οι εξελίξεις και κυρίως η ανάδειξη νέων αυταρχικών καθεστώτων που θα εμφορούνται από τη φανατική ισλαμιστική ιδεολογία θα μετατοπίσουν τόσο το επίπεδο όσο και τη μορφή των μελλοντικών συγκρούσεων.
Θα Κρατήσουν Οι Πανηγυρισμοί Στο Κάιρο; Μια Οργονομική Άποψη
του παιδοψυχίατρου Στέφαν Σιμόνιαν
Εδώ και πολλές εβδομάδες η κοινωνική αναταραχή στην Αίγυπτο κυριαρχούσε στα θέματα των ειδήσεων. Τα νέα για τις διαδηλώσεις διαδίδονταν συνεχώς μέσα από τις ραδιοφωνικές ειδήσεις και το διαδίκτυο και τα πλήθη των διαδηλωτών έκαναν την εμφάνισή τους σε όλες τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων. Οι λαϊκές μάζες κατέκλυσαν τους δρόμους του Καϊρου απαιτώντας την αποχώρηση από την εξουσία του Αιγύπτιου προέδρου Μουχαμάντ Χόσνι Σαγίντ Μουμπάρακ (διάδοχος κατά σειρά του Ανουάρ Σαντάτ και του Τζαμάλ Αμπντέλ Νάσερ). Οι εικόνες με τα πλήθη που απαιτούσαν την αποχώρηση από την εξουσία του Χόσνι Μουμπάρακ κυριάρχησαν κυριολεκτικά στα Μ.Μ.Ε. Ενωμένοι όλοι οι διαδηλωτές ζητούσαν να εγκαταλείψει την προεδρική του θέση ο Χόσνι Μουμπάρακ φωνάζοντας: «Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να φύγει!»
Διαδήλωση κατά του Χόσνι Μουμπάρακ το 2011
Τη δεκαετία του 1950, Τζαμάλ Αμπντέλ Νάσερ απέκτησε την εξουσία στην Αίγυπτο εν μέσω ενός αυξανόμενου ρεύματος υποστήριξης και διαδηλώσεων από τους Αιγύπτιους. Ο Ανουάρ Σαντάτ διαδέχτηκε τον Νάσερ το 1970 και ο Χόσνι Μουμπάρακ τον Σαντάτ το 1981.
Εκδηλώσεις πανηγυρισμών για τον Νάσερ το 1961
Με έναυσμα την επιτυχία των διαδηλώσεων στην Αίγυπτο, παρόμοιες κινήσεις έλαβαν χώρες και σε γειτονικές χώρες, όπου εκδηλώθηκαν παράλληλα κινήματα διαμαρτυρίας. Σε κάθε περίπτωση, οι λαϊκές μάζες διαδήλωσαν απαιτώντας την πτώση ενός ηγέτη που οι ίδιοι κάποτε έφεραν στην εξουσία με πανηγυρισμούς.
Που και που βγάζεις το κεφάλι από το βούρκο για να ουρλιάξεις «Ζήτω»!
[ Από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Τα σκίτσα είναι του Γουίλιαμ Στάιγκ. Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ για την Ανάπτυξη των Βρεφών]
Εξετάζοντας αυτά τα κινήματα από οργονομική σκοπιά, ή μια ραϊχική άποψη, εγείρονται οι αμφιβολίες και ανησυχίες μας. Εάν οι ανθρώπινες μάζες αποδίδουν την αθλιότητα και τη δυστυχία τους σε ένα πρόσωπο – στην περίπτωση αυτή τον Χόσνι Μουμπάρακ – φωνάζοντας «αυτός ο άνθρωπος πρέπει να φύγει!» αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να αφήσουν τις τύχες τους στα χέρια ενός άλλου προσώπου και σε βάρος της ευτυχίας, της ευημερίας και της ανακούφισής τους. Κατά την άποψή μας, μια τέτοιου είδους επιδίωξη της ευτυχίας θα τους οδηγήσει σε μεγάλη απογοήτευση όπως μαρτυρά η Ιστορία. Στο βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» ο Βίλχελμ Ράιχ γράφει:
«Για 25 χρόνια υποστήριξα γραπτά και προφορικά το δικαίωμά σου για ευτυχία σε αυτόν εδώ τον κόσμο κατηγορώντας σε για την ανικανότητά σου να παίρνεις ότι σου οφείλουν, να διασφαλίζεις ότι κατέκτησες σε αιματηρούς αγώνες στα οδοφράγματα στο Παρίσι και τη Βιέννη, στον Αμερικάνικο Εμφύλιο και τη Ρώσικη Επανάσταση. Το Παρίσι σου κατέληξε στον Πεταίν και τον Λαβάλ, η Βιέννη σου στην Χίτλερ, η Ρωσία σου στον Στάλιν και η Αμερική σου στην Κου Κλουξ Κλαν. Πέτυχες περισσότερο στο να κερδίσεις την ελευθερία σου παρά στο να τη διασφαλίσεις για τον εαυτό σου και τους άλλους. Αυτό το ‘ξερα πολύ καιρό. Εκείνο που δεν καταλάβαινα ήταν γιατί κάθε φορά που πολεμούσες να βγεις από το βάλτο, βυθιζόσουνα σε κάποιον χειρότερο. Τότε ψαχουλεύοντας και κοιτάζοντας προσεκτικά γύρω μου ανακάλυψα σιγά-σιγά τι σε κάνει σκλάβο: Αυτός που σε οδηγεί στη σκλαβιά είναι μόνο ο εαυτός σου. Κανένας άλλος δε φέρει την ευθύνη εκτός από σένα. Κανένας άλλος, σου λέω!»
Μόνο εσύ μπορείς να γίνεις απελευθερωτής του εαυτού σου.
[Από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Τα σκίτσα είναι του Γουίλιαμ Στάιγκ.]
Οι ανθρώπινες μάζες που απαιτούν την πτώση ενός ηγέτη και ζητωκραυγάζουν για την αντικατάστασή του ελπίζουν από αυτήν την αλλαγή ότι θα βιώσουν ελευθερία κι ευτυχία. Πως μπορούν να βιώσουν ευτυχία κι ελευθερία όταν η χαρακτηροδομή τους τους καθιστά ανίκανους να νιώσουν ελευθερία κι ευτυχία; Πως είναι δυνατό να έχεις ένα ηγέτη που θα αντιπροσωπεύει την ελευθερία και την ευτυχία; Ποιος θα φέρει δημοκρατία σε αυτούς εάν η χαρακτηροδομή του ηγέτη τους είναι αντανάκλαση της δικής τους χαρακτηροδομής; Σ’ ένα κεφάλαιο με τίτλο «Η Αυταρχική Ιδεολογία της Οικογένειας και η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» από το βιβλίο του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού», ο Βίλχελμ Ράιχ γράφει:
«Η επιτυχία του Χίτλερ άρα δεν μπορούσε να εξηγηθεί στη βάση του αντιδραστικού του ρόλου μέσα στην ιστορία του καπιταλισμού, γιατί ο ρόλος αυτός, αν είχε ομολογηθεί ανοιχτά στην προπαγάνδα του, θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που σκόπευε. Η έρευνα για τη μαζική ψυχολογική επίδραση του Χίτλερ έπρεπε να ξεκινήσει από την προϋπόθεση ότι, ένας φύρερ ή ο πρωτοπόρος μιας ιδέας μπορεί να πετύχει (αν όχι από μια ιστορική, τουλάχιστον από μια ορισμένη προοπτική) μόνο εφόσον η προσωπική του άποψη, η ιδεολογία του ή το πρόγραμμά του βρίσκει απήχηση στη μέση δομή μιας ευρείας κατηγορίας ατόμων… Μόνο όταν η δομή της προσωπικότητας ενός φύρερ βρίσκεται σε αρμονία με τις δομές πλατιών κοινωνικών στρωμάτων μπορεί ένας «φύρερ» να κινήσει την ιστορία.»
Η ψυχολογική δομή του μέσου ατόμου διαμορφώνεται σε μια αυταρχική, μη δημοκρατική και κατασταλτική πατριαρχική οικογένεια με αντισεξουαλικές, αρνητικές προς το σεξ στάσεις. Η ανατροφή των παιδιών σε τέτοιου τύπου οικογενειακές δομές τα καθιστά συγκινησιακά θωρακισμένα και ψυχολογικά ανάπηρα. Τα προετοιμάζει, βάζοντας τα θεμέλια, για τη δικτατορία. Στο βιβλίο «Η Λειτουργία του Οργασμού» με την επικεφαλίδα «Ποιες είναι οι Αιτίες της Νευρωτικής Πανούκλας;», ο Βίλχελμ Ράιχ λέει τα ακόλουθα: «Η σημαντικότερη αιτία [για τη νευρωτική πανούκλα] είναι η αυταρχική, σεξουαλικά καταπιεστική οικογένεια που ανατρέφει τα παιδιά με τις αναπόφευκτες συγκρούσεις παιδιού-γονιού και γενετήσιο άγχος». Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι οι άνθρωποι γίνονται νευρωτικοί σε μαζική κλίμακα. Οι ανθρώπινες μάζες με βαθιά χαρακτηρολογικά ελαττώματα που είναι συνέπεια της ανατροφής τους νιώθουν έντονα δυστυχείς και περιορισμένοι, αλλά είναι ανίκανοι να απελευθερωθούν απ’ αυτό και, ως εκ τούτου, αναζητούν ηγέτες που θα φέρουν την ευτυχία για λογαριασμό τους. Είναι προφανές, ωστόσο, ότι κανένας ηγέτης δε θα φέρει την ευτυχία στις ανθρώπινες μάζες που είναι δομικά ανίκανες και περιορισμένες. Στην πραγματικότητα, οι άρρωστες μάζες θα φέρουν ηγέτες στην εξουσία με κάποιες από αυτές τις δομές[1]. Μπορούμε να δούμε τέτοια παραδείγματα σε διάφορες χώρες. Ο αναγνώστης αυτού του άρθρου, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, μπορεί να θυμηθεί στη ζωή του όμοια παραδείγματα στη χώρα του. Στο βιβλίο «Η Λειτουργία του Οργασμού», ο Ράιχ γράφει σχετικά με το φασιστικό παραλογισμό:
«Μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε καταστρέψει πολλούς θεσμούς καταναγκαστική ηθικής, οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες ήθελαν «να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην ελευθερία». Αλλ’ αυτός ο αγωνιζόμενος για την ελευθερία ευρωπαϊκός κόσμος έκανε ένα μεγάλο σφάλμα εκτιμήσεως. Δεν είδε ότι χιλιάδες χρόνια καταπίεσης των ζωτικών ενεργειών στον άνθρωπο είχαν συσσωρευτεί κάτω από την επιφάνεια. Δεν μπόρεσε να δει το εκτεταμένο, παγκόσμιο ελάττωμα της νευρώσεως του χαρακτήρα. Η βαριά καταστροφή της ψυχικής μάστιγας, δηλ. η καταστροφή της παράλογης δομής του ανθρώπινου χαρακτήρα σάρωσε μεγάλα μέρη του κόσμου με τη μορφή της νίκης των δικτατοριών. Ό,τι είχε συγκρατήσει για τόσο καιρό το επιφανειακό βερνίκι της καλής ανατροφής και του τεχνητού αυτοελέγχου μπήκε τώρα σε δράση – μια δράση που επανδρωνόταν από τις ίδιες τις μάζες ανθρώπων που αγωνίζονταν για ελευθερία – στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στο διωγμό των Εβραίων, στην εκμηδένιση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στη σαδιστική, σαν παιγνίδι, ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων από εκείνους που μπορούν να νιώσουν τη ζωή μόνο όταν βαδίζουν με το βήμα της χήνας, όπως στη Γκουέρνικα το 1936, στην εκπληκτική προδοσία των μαζών από απολυταρχικές κυβερνήσεις που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα του λαού, στον εγκλωβισμό χιλιάδων νέων ανθρώπων που, ανόητα κι απελπισμένα πίστευαν πως υπηρετούσαν μια ιδέα, στην καταστροφή ανθρώπινης δουλειάς αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, που ένα κλάσμα της θα μπορούσε να καταργήσει τη φτώχεια σε ολόκληρο τον κόσμο. Με λίγα λόγια, σ’ ένα χορό του Αγίου Βίτου που θα επανέρχεται ξανά και ξανά όσο εκείνοι που εργάζονται κι έχουν γνώσεις δεν μπορούν να καταστρέψουν τη μαζική νεύρωση μέσα τους κι έξω από τον εαυτό τους, τη νεύρωση που αυτοαποκαλείται «υψηλή πολιτική» και ακμάζει βασισμένη στη χαρακτηρολογική απελπισία των πολιτών της γης.»
Ογκώδεις διαδηλώσεις, που κατά τα φαινόμενα ζητούν ελευθερία, θα εξακολουθούν να καταλήγουν σε φασισμό. Θα εξακολουθούν να καταλήγουν σε φασισμό όταν, επιστρέφοντας στο σπίτι από τη διαδήλωσή του, ένας άντρας θα βρίσκει μόνη μια γυναίκα και θα της επιτίθεται σεξουαλικά, σαν πεινασμένο θηρίο στο θύμα του. Ή, μέσα στο σπίτι αυτών των διαδηλωτών θα τρομάζουν και θα τιμωρούν τα παιδιά τους όταν θα είναι ευτυχισμένα και η παιδική ευτυχία τους ενοχλεί. Θα τιμωρούν ιδιαίτερα τα παιδιά τους για την έκφραση της σεξουαλικής ευτυχίας τους και θα θεσπίζουν νόμους ενάντια σε αυτήν την ευτυχία, νόμους που αποξενώνουν τα μέλη των οικογενειών μεταξύ τους ή θα υποβαθμίζουν τις γυναίκες. Είμαστε της άποψης ότι παράλληλα με αυτές τις αλλαγές ηγεσίας σε δικτατορικά καθεστώτα ένα ραϊχικό είδος συγκινησιακής υγιεινής των μαζών είναι κρίσιμο μέτρο για τη γνήσια πρόοδο και δημοκρατία.
«Όλα τα «Ζήτω» και τα «Κάτω» δεν πρόκειται να σε φέρουν ούτε ένα βήμα πιο κοντά στο σκοπό σου, Ανθρωπάκο. Νομίζεις πάντα ότι η ελευθερία σου διασφαλίζεται με το «να στήνεις στον τοίχο» ανθρώπους όμως θα ‘ταν καλύτερο εάν έστηνες το δικό σου εαυτό στον καθρέπτη…» – Από το βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Τα σκίτσα είναι του Γουίλιαμ Στάιγκ.
Orgonespace's Blog 
